پس از بناي مسجدالنبي، ياران پيامبر (ص) در اطراف مسجد براي خود خانه‌هايي ساخته بودند كه يكي از درهاي آنها رو به مسجد باز مي‌شد. پيامبر گرامي به فرمان خدا دستور داد كه تمام درهايي كه به مسجد باز مي‌شد، ببندد، جز در خانه علي بن ابي طالب را. اين مطلب بر بسياري از ياران رسول خدا (ص) گران آمد، از اين رو پيامبر اكرم (ص) بر منبر رفت و چنين فرمود:
خداوند بزرگ به من دستور داده است كه تمام درهايي را كه به مسجد باز مي‌شود ببندم، جز در خانه علي را؛ و من هرگز از پيش خود به بسته شدن دري و يا باز ماندن آن دستور نمي‌دهم؛ من در اين مسايل پيرو فرمان خدا هستم.
آن روز تمام ياران رسول خدا اين موضوع را فضيلت بزرگي براي علي (ع) تلقي كردند تا آنجا كه خليفه دوم بعدها مي‌گفت: اي كاش سه فضيلتي كه نصيب علي شده بود نصيب من شده بود و آن سه فضيلت عبارتند از:
1ـ پيامبر دختر خود را به عقد علي (ع) در آورد.
2ـ تمام درهايي را كه به مسجد باز مي‌شد بست. جز در خانه علي را.
3ـ در جنگ خيبر پيامبر پرچم را به دست علي داد.
تفاوتي كه ميان علي (ع) و ديگران وجود داشت اين بود كه ارتباط او با مسجد هيچ وقت قطع نشده بود، او خانه زاد خدا بود و در كعبه ديده به جهان گشوده بود، بنابراين مسجد از روز نخست خانه او بود و اين موقعيت ديگر هرگز براي هيچ كس دست نداد.
برگرفته از کتاب « جواني امام علي (ع) - محمد جويباري
http://www.askquran.ir
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
